De efficiënte Simone van der Vlugt

“Wij hebben nu onze eigen Nicci French”, schreef het Parool ooit over Simone van der Vlugt (48). Een mooi compliment, maar feitelijk te kort door de bocht. Deze top-auteur produceert naast literaire thrillers namelijk ook prachtige jeugdboeken en historische romans. In een interview met ons vertelt ze openhartig over de totstandkoming van haar boeken. Daarvan zijn zo’n 2 miljoen exemplaren verkocht. Een kijkje in de schrijverskeuken van Simone van der Vlugt. 

Simone heeft een heel efficiënte manier van werken, vertelt ze: “Ik begin ’s morgens voordat ik iets anders doe, anders ben ik al moe voordat ik ga schrijven. Al mijn frisse energie gaat direct na het ontbijt regelrecht in het boek. De rest komt allemaal later; er wordt geen was opgevouwen of gestofzuigd. Ik werk met schema’s met jaartallen, heb notieblokken vol post-it’s. Zeker met een historische roman moet je wel methodisch te werk gaan, omdat het zo’n enorme feitenbrij is. Normaal gesproken kan ik heel goed in blokken werken: ’s morgens schrijven en ’s middags iets leuks gaan doen, daarna pak ik het zo weer op.”

Simone van der Vlugt post een zomerfoto op haar Facebook-pagina. Foto: Wim van der Vlugt

Heftig

Maar dat blokkenschema loopt bij haar laatste historische roman De lege stad, een stuk minder soepel, vertelt ze. Het bombardement op Rotterdam kan ze niet van zich afzetten, want de geschiedenis is te heftig. “Op een gegeven moment was er niks anders meer in mijn leven. Het greep me allemaal ontzettend aan: al die concentratiekampverhalen en gruwelijke foto’s. Ik was ’s morgens aan het schrijven, ’s middags research aan het doen en ’s nachts droomde ik erover. Tot ik met de zoveelste vreselijke foto van uitgehongerde kinderen huilend de werkkamer van mijn man binnenkwam en hij zei: ‘Nu gaan we even wat leuks doen…’ ”

Heel veel schrijvers vinden het fijn om al vroeg in het schrijfproces een werktitel voor het boek te hebben, weet Simone. “Daarin ben ik niet de enige. In een titel zit ook vaak al iets van de lading van het boek. Als je die kern weet, kun je de titel in het verhaal schrijven. Bij De lege stad was het zó lastig om een titel te verzinnen. Ik had de uitgeverij allemaal mooie ideeën gestuurd, die dan toch niet zo goed bleken te zijn. Ik kreeg het echt een beetje benauwd. Totdat ik was aanbeland bij de scène met de verpauperde stad, waarin alle winkels dichtgetimmerd waren. Na een razzia waren 50.000 mannen en jongens meegenomen en alle Joden waren weg: het was een lege stad. Zo ontstond de titel.”

Al mijn frisse energie gaat direct na het ontbijt regelrecht in het boek. De rest komt allemaal later; er wordt geen was opgevouwen of gestofzuigd.

Figuranten

Ook haar familie speelt een rol in het schrijfproces en komt regelmatig terug in de vele boeken van haar hand: “Mijn broer van twee jaar jonger figureert altijd dankbaar in mijn boeken. Dan bel ik hem op: ‘Vind je het goed dat ik vertel wat je hebt uitgevoerd in je studententijd?’ Zegt-ie: ‘Ja hoor, schrijf maar op, als je me de helft van je royalty’s maar geeft…’ Haha. Nee hoor, maar bijvoorbeeld in In mijn dromen, waarin Rosalie paranormaal begaafd is met een broer die heel sceptisch is: dat zijn mijn broer en ik. Dat soort gesprekken voeren wij met elkaar, die kunnen bijna één-op-één in het boek.” Maar niet alleen haar broer is terug te vinden in haar werk.

In Herfstlied laat ik twee vriendinnen met elkaar praten, Nadine en Sigrid. Sigrid zegt: de voordelen van single zijn is toch wel dat je gewoon zelf je huis kan inrichten zoals je wil en niet hoeft te zeuren als je, zeg, een roze stoeltje wil neerzetten. Toen mijn man dat las moest hij verschrikkelijk hard lachen, want hij heeft een hekel aan roze stoeltjes en ik had een hele leuke gezien… Hij heeft het stoeltje zelfs opgehaald van de winkel, liep hij met zo’n roze stoel over straat! Ik had er een duivels genoegen in om dat in het boek terug te laten komen.

Simone van der Vlugt in de fotostudio van haar man, fotograaf Wim van der Vlugt. Bron: http://www.wimvandervlugt.nl/

De man van Simone schiet haar sowieso regelmatig te hulp bij het schrijven. Ze heeft hem vaker nodig sinds ze een iPad heeft. “Met een computer werken bezorgde me veel klachten. Nu kan ik in een stoel zitten die je kunt uitklappen. Heel suf, het is net grootmoeders stoel; maar mijn lichaam is ermee gesteund, ik heb geen nekklachten meer. Het is wel lastig dat ik alle researchboeken ook ergens moet laten: ik ben helemaal ingebouwd. Dan heb ik links een bijzettafeltje, rechts een bijzettafeltje, als er iets valt is dat een heel gedoe! Soms WhatsApp ik mijn man weleens dat mijn pen is gevallen, haha! Hij werkt ook thuis, dat is hartstikke handig..”